Bezoek asiel 2016
Bezoek aan asiel Vallirana 2-9-2016
Verslag van de reis naar het asiel van Rosa. Vallirana/Barcelona 2 sept. t/m 5 sept 2016
Na een lange maar goede autorit en daarna het vliegtuig kwamen we aan om 20.00 uur in een snikheet Barcelona.
Rosa stond ons op te wachten met een hele blije, grote glimlach op haar gezicht!
Wat een heerlijk weerzien, warm welkom en hechte vriendschap. Letterlijk en figuurlijk een warm bad.
Gelijk moesten we naar het asiel. Tonio had een oproep gekregen om een hond van straat af te halen. Daarna had hij vakantie dus wilde ons graag nog even zien.
Aangekomen in het asiel was het gelijk al stikdonker...maar nog even warm.
Daar kwam Tonio met een grote hond...zo intens bang.
Gelijk zagen we hoe intens overvol het asiel was. De "nieuwe hond" kon niet eens meer in quarantaine in de daarvoor bestemde hokken, maar in een draadbench . Deze stond in een andere plek bij het gebouwtje waar al meerdere honden in benches zaten. Zo enorm triest. Over-overvol is het asiel.
Na het verzorgen van het diertje op weg naar ons appartement...althans dat dachten we. Ware het niet dat 1 van Rosa's haar eigen honden, Mia de zwarte Galgo, spoorloos verdwenen was in het stikke donker. Ze kon niet weggelopen zijn daar het terrein volledig was afgesloten....maar een zwarte Galgo in het stikke donker....niet dus.
Na een half uur roepen en zoeken met de lichten van onze telefoons...nog niets.
Alle 2 de auto's doorzocht...niets.
Dan nogmaals in de auto's kijken....en ja hoor...op de grond achter de bestuurdersstoel lag madam in een drolletje opgekruld te slapen. Pffff dat was dat.
Daarna koffers naar het appartement en lekker gegeten met z'n viertjes.
De volgende dag vroeg in het restaurantje ontbeten, in weer een snikheet Spanje, en daarna op weg naar het asiel.
De hitte was bijna niet te doen...laat staan voor Sandra, Tonio, Sonia de vaste mederwerkers en andere harde medewerkers die dag in dag uit daar in de bloedhitte alle dieren lopen te verzorgen. Ook de dieren waren oververhit. Alle hokken worden gereinigd en ontsmet. Om beurten per hok mogen er een aantal honden lekker vrij rennen en spelen.
We kwamen de eerste ruimte binnen met rondom hokken en zagen gelijk dat er een Galgo gewond was. Een behoorlijke wond op haar achterbeen. Waarschijnlijk open gehaald aan een hek of steen. Dus gelijk werd er van alles geregeld en was er al iemand op weg naar de dierenkliniek in Barcelona waar het diertje gelijk is behandeld, drain is geplaatst en voor een paar dagen is opgenomen.
We hebben zoveel mogelijk gefilmd en dieren lopen knuffelen. De hitte was verzengend.....
Dieren die wij ter adoptie hebben maar ook alle anderen.
De dieren zijn zo blij Sandra en medewerksters te zien...daar straalt de liefde vanaf. Wat een passie wat een liefde en toewijding...hebben deze mensen voor de dieren. Dat blijft ons diep raken.
De honden zien er goed uit. De meeste zijn ondanks alles toch vrolijk, blij en houden de moed erin. Uiteraard zie je ook dieren waar de angst is te lezen in hun ogen en lichaamstaal. Maar Rosa vertelde ons weer...wacht maar een week of wat af....en ook deze dieren trekken helemaal bij. Bij sommige kun je het leed aflezen wat ze hebben meegemaakt...het gaat door merg en been....
De grote hokken met meerdere honden. De kleine hokken waar de honden alleen zitten omdat dit moet voor de wet. Deze zijn bestempeld als "gevaarlijk".
De hokken waar de honden geen uitzicht hebben en alleen een blinde muur zien. Verschrikkelijk. Deze hokken zijn nu ook allemaal bezet omdat er geen plek meer is.
Rosa huurt nu zelfs een paar hokken van de eigenaar van het terrein....ze kan geen kant meer op met de dieren. Wat gelijk weer inhoud dat deze "vriendelijke" vent er weer behoorlijk geld voor vraagt....maar Rosa heeft geen keus....!!
Toch een lichtpuntje want die dag werd de hond Kevin geadopteerd, door hele lieve mensen. Wat is dat fijn om mee te maken.
Zo hebben wij zwetend, filmend, foto's makend en verder drijvend van de warmte onder een vijgenboom zoveel mogelijk schaduw gezocht waar we konden. Ook met honden gelopen die dan heerlijk even de benen konden strekken.
Met z'n allen tussen de middag in het asiel gegeten en allemaal verder klagen over de extreme warmte haha...ook voor de Spanjaarden was dit weer niet meer normaal.
Bomen en struiken zijn totaal uitgedroogd en vergaan van de dorst. De natuur zucht zwaar onder de hete en droge omstandigheden.
In het begin van de avond het kleine vervallen witte gebouwtje in gegaan. Ook daar leven honden...zoveel mogelijk kleintjes die veel los kunnen lopen. Het gebouwtje is wit dus geeft deze dieren enige verkoeling.
Ook boven zitten daar de katten en de enorme hoeveelheid kittens. De katten hebben het er heerlijk met veel ruimte en veel klim en speelgoed.
Ook de kittens hebben een aparte ruimte waar ze het goed doen.
In de medische ruimte zit daar dan ineens een pupje van ongeveer 4 weken in een hokje. Hij kan nog nergens bij zonder enting. Och...dat kleine ding.
Ook staan er benches met kittens die ziek zijn gevonden. Ze worden allemaal constant verzorgd.
En... ook hier zie je weer het gebrek aan ruimte... triest!
s' Avonds met Rosa en Isabel rond een uur of 23.00 lekker gaan eten.
Jammer genoeg kwamen er die nacht nog weer 2 honden bij die liepen te zwerven.
Zondag dag 2...Bijna niet mogelijk maar nog veel heter en benauwder. Hoest mogelijk.
Niet alleen de natuur steunt en kreunt maar ook de anderen...laat staan wij Hollanders...
Weer een dag waar we vele films en foto's hebben gemaakt van de dieren. Veel met honden hebben gewandeld en veel met Rosa over alles hebben gesproken en van alles hebben besproken.
Ron heeft die dag zich gek gesjouwd met tientallen zakken voer die naar hun plek gebracht moesten worden. Ze kunnen het werk bijna niet aan met de vele honden.
Ron heeft urenlang Sandra geholpen met het schoonmaken van de hokken. Ze hebben bergen werk verzet!!
Ook deze dag maakte we iets fantastisch mee. Er kwam een vrouw vragen voor adoptie honden. Wat bleek ze zocht de hond van haar moeder. Haar moeder was 10 dagen daarvoor overleden en in de chaos was het dier ontsnapt.
Het weerzien van de hond met het gezin van de vrouw was zo fantastisch. Dikke keel moment. Deze dingen komen zelden voor. Dat was dan ook geweldig om mee te maken.
We zijn naar het grote veld gegaan wat Rosa erbij heeft gehuurd. Het ligt vast aan het asiel. Het is 1 hectare groot. Ze hopen daar eens ooit de opslag van het voer te kunnen realiseren.
Hokken voor honden in quarantaine, een groot speelveld veilig voor de honden met een goede afrastering.
Maar dit alles kost geld...veel geld en dat is er dus niet.....
Het is zo goed en zo kwaad afgezet zodat de honden niet weg kunnen. Daardoor kunnen er een aantal honden los lopen per dag.
Ook dit deel is te zien op de films.
Weer een dag waar we hebben gefilmd, foto's hebben gemaakt, gelopen hebben met dieren die van ellende, omdat er geen plek meer is, in benches zitten opgesloten.
Dan de avond....uiteindelijk rond 22.30 uur met z'n allen gaan eten.
Bij alle restaurants is het om dat tijdstip nog enorm druk. Kinderen spelen en mensen leven echt op straat tot diep in de nacht.
We liepen naar het restaurant en ja hoor daar zat een klein katje. Binnen no time had Rosa het katje al opgepakt en in haar auto geplaatst. Goed...we gingen weer op weg naar het restaurant.
Nog geen 20 minuten of de telefoon van Sandra ging...ze moest direct komen want de politie had een Mastin zwervend op straat gevonden. Uiteraard geen chip. Een triest mager dier....
Dus ook in Sandra haar auto een dier.
Na toch gegeten te hebben weer terug op weg naar het asiel.
De hond en het katje...in veiligheid gezet met eten en drinken.
Onderhand was het 1.45 en gingen we naar ons appartement.
Tot diep in de nacht op het balkon gezeten...want met die hitte was slapen niet echt geweldig.
Maandag....naar het asiel en de honden ophalen. Axel en Rua waren beide geadopteerd en vlogen met ons mee naar Nederland.
Het afscheid van Sandra, Isabel, alle anderen en vooral Rosa...viel zoals altijd zwaar!
Je zou veel meer willen doen. Daar is met een aantal mensen heel wat te herstellen en te bouwen. Nog veel meer helpen met van alles en nog wat....er is zoveel nodig!!
Maar het kan niet. De afstand is zo groot.
Wat overblijft staat gegrift in je ogen....de dieren, hun veerkracht, hun angst, hun blijdschap en berusting.
Daarnaast het respect wat deze mensen verdienen voor de bergen werk en liefde die ze verzetten voor elk levend wezen.
Het gevoel in onszelf??...We nemen 2 dieren mee uit deze barre situatie...maar in deze 3 dagen zijn er alweer 5 in het asiel terecht gekomen....Maar toch ieder leven is er weer !!
Diep respect, echte vriendschap ....nog veel meer dan dat .....voor Rosa en haar hele team!!